13-04-2018
De afgelopen maanden waren zwaar, dat is niet erg. Soms maak je fouten en moet je vervolgens op de blaren zitten. Maar afgelopen week hebben we het strandpaviljoen, een gebouw dat we om bijzondere redenen zijn gaan bouwen en waar ik dus nogal wat verkeerd gedaan en ingeschat heb, opgeleverd. Over dit project zou een lijvige roman geschreven kunnen worden met als inhoud alles wat een roman interessant maakt. De complexheid van het leven, hoe mensen met elkaar omgaan en vooral hoe moeilijk het is om een proces gewoon goed te laten verlopen, geeft meer dan voldoende stof. Mijn conclusie is in elk geval dat alles wat mis kon gaan mis is gegaan en dat ik zelf dus ook de nodige fouten heb gemaakt en daar heel veel tijd in heb gestoken en stop om het te corrigeren. Zoveel dat ik ermee naar bed ging, erover droomde, en er dus weer mee opstond.
Voor mijn gevoel heb ik achteraf miljoenen details opgelost die ik bij aanvang had moeten oplossen. Onze werknemers hebben alle zeilen bij moeten zetten om het project tot een goed einde te brengen. Ook de opdrachtgever en iedereen eromheen is zwaar op de proef gesteld. Inmiddels weet ik gelukkig dat alles altijd lukt en het ook nu weer gaat lukken. Paviljoen Noord is open en het zat op de eerste dag al gelijk helemaal vol.
Ook weet ik dat niets op zichzelf staat. Dus naast dat enorme project waarvoor we alle zeilen bij moesten zetten verkochten we meer dan ooit. Op het moment suprême, de week waarop strandpaviljoen Noord open ging, moest ik naar Japan om de INDUSTRIELL-collectie die ik voor IKEA heb ontworpen te presenteren. We koppelden er gelijk ook maar een presentatie bij Cïbone, onze de dealer in Tokyo aan vast.
Voordat ik naar Japan vertrok en dacht dat ik de laatste details van het strandpaviljoen aan het oplossen was, kreeg ik telefoon van Cok (van de Frozen Fountain Amsterdam). Dick Dankers was overleden. Op dat moment stond de wereld even stil. En nu, een aantal weken later, heb ik het gevoel dat ik een hele lange weg heb afgelegd.
Maar de wereld draait door; het strandpaviljoen is nu open maar nog niet afgerond, we hebben dus een orderportefeuille die uit haar voegen barst, opdrachten die supermooi zijn maar wel alle aandacht vergen. Volgende week gaan we naar Milaan om op de Salone te presenteren. Normaal presenteer je daar nieuwe producten, waar we al jaren een beetje tegen ageren, maar daar hebben we er door de grote drukte van de afgelopen tijd dus niet zoveel van.
Gelukkig gaf Rossana zelf al een tijd geleden de oplossing. Ze bedacht liever een ‘wonderkamer’, vergelijkbaar met die van ons, dan een productpresentatie te willen. Dus we gaan een ruimte maken waar het fijn is om te zijn en vooral ook om te dineren (dat is namelijk het concept van onze wonderkamer). Ik durf dit wel te schrijven omdat ik denk dat Rossana mijn blogs en nieuwsbrieven niet leest.
Voor de opzet die Rossana voor ogen had was een tafel nodig. Die hebben we dan ook nieuw gemaakt. Het is eigenlijk meer een koppelsysteem van een aantal supersjieke tafels geworden. Ze zijn alle 78x78x78 centimeter en opgebouwd uit blokjes van 78×78 millimeter – tien blokjes hoog breed en diep dus. Boven de tafels maken we een rij lampen van ons nieuwe kleine keramieklampje en ernaast en blok van 78x78x78 centimeter kleine keramieklampjes. Onze lampen krijgen sowieso een hoofdrol want ook een nieuwe serie eenmallampen laten we zien (voor het eerst ook alle modellen die we hebben).
De wonderkamer bij ons in Eindhoven is een mix van kunst, vormgeving, antiek en alles wat we mooi vinden. Voor de Salone hebben we een binnenstebuiten boom gemaakt – voltrekt nutteloos maar wel interessant. Als je een boom exact over lengte in vier stukken zaagt en je plakt hem weer binnenste buiten in elkaar heb je een rechte balk dus maximaal rendement en rondom kwartiers hout. Allemaal zaken die je wil; weinig weggooien, een mooie nerfstructuur, een goed verhaal maar wel heel veel werk en dus eigenlijk onzinnig. De boom is dus ons Salone-thema en we hebben daarom ook een werk van Tokihiro Sato uit onze wonderkamer meegenomen om de boom te huldigen.
Misschien wel het mooiste van alles is de eiken vitrine op poten. De eiken vitrine, een ontwerp uit 1993 draait dus al een poos mee, maar nu hij op poten staat is het weer een heel ander product geworden. Toch bijzonder dat een ontwerp uit 1993 al die tijd in de collectie zit en dat we er nu een nieuw model bij maken. Dat is duurzaamheid, voortborduren op wat je eerder gedaan hebt en werken met dezelfde producten en dus vooral ook heel lang met dezelfde mensen werken.
Klik hier voor de catalogus (let op: sommige prijzen kunnen inmiddels gewijzigd zijn).
Voor hoge resolutie beeldmateriaal, stuur een e-mail naar Pim Hoff (pim@pietheineek.nl).
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten